PodstawowÄ… technikÄ… nawigacyjnÄ… jest lot wg zasad VFR.

VFR, czyli Visual Flight Rules (zasady lotu z widocznością) są zbiorem podstawych zasad, wg których pilot może kontrolować położenie swojego statku powietrznego dzięki zewnętrznym punktom odniesienia. Mówiąc po ludzku - patrzy za okno dokąd leci.



Podstawą takiej techniki nawigacyjnej, jest posiadanie odpowiedniej widoczności. Lotów VFR nie wolno wykonywać we mgle, silnych opadach deszczu, wlatywać w chmury itd. Można natomiast w pewnych warunkach wykonywać loty nocne wg zasad VFR. Problem polega na tym, jak określić warunki kiedy lot taki może zostać przeprowadzony. Warunki te określają tzw. minima pogodowe. Czyli najgorsze możliwe warunki, kiedy jeszcze wolno lecieć, zaś po ich przekroczeniu, lot nie może się odbyć. Warunki te mogą być ogólne, jak np. wcześniej przytoczony zakaz wlatywania w chmury, ale mogą też zależeć od specyfikacji danej klasy przestrzeni lub strefy.

Podstawowe założenia VFR są następujące:

Loty w przestrzeni kontrolowanej: Widoczność minimum 5km dla lotu poniżej poziomu FL100 (3050m)
Widoczność minimum 8km dla lotu powyżej poziomu FL100.

Loty w przestrzeni niekontrolowanej:
Widoczność minimum 3km.
Podstawa chmur co najmniej 300m nad ziemiÄ….
Dodatkowo pilot musi widzieć ziemię, więc nie może lecieć ponad chmurami o pokryciu nieba większym niż 7/8.
To na pilocie spoczywa obowiązek sprzawdzenia, czy na całej jego trasie są odpowiednie warunki pogodowe.

Pilot wykonujący lot VFR, może się kierować punktami orientacyjnymi na ziemi, ale nie powinny być to jego jedyne pomoce nawigacyjne. Zdecydowanie powinien korzystać, jeżeli tylko ma możliwość z takich pomocy jak GPS, mapy itp. W początkach lotnictwa nawigatorzy lotniczy korzystali nawet z wyposażenia marynarskiego, np. sekstansów, do ustalenia swojej pozycji. Największym problemm pilota lecągo wg VFR jest to, że na nim spoczywa pełna odpowiedzialność za przebieg lotu i warunki bezpieczeństwa. To pilot jest odpowiedzialny za separację od innych maszyn, separację od przeszkód naziemnych, sam musi polegać na swojej znajomości terenu i wybierać drogę. Jedynie w strefach kontrolowanych kiedy jest prowadzony przez służbę ruchu lotniczego, może liczyć na pomoc w tej materii.

W grze, większość lotów wykonujemy właśnie wg VFR. Rozglądamy się i widzimy gdzie jesteśmy, jak położony jest samolot względem ziemi, mniej więcej jak wysoko nad terenem. Dodatkowo możemy liczyć na pomoce, których nie mają prawdziwi piloci, jak np. znaczniki celu, do którego mamy lecieć. Jednak bez tych pomocy, lot tylko na podstawie widoków za oknem jest trudny. Może nie tyle pod względem techniki, co odnalezienia właściwej drogi.
Na szczęście mamy kilka pomocy. Pomocą w orientacji są wszelkie naturalne formacje, jak góry, lasy, kształt wysp i wybrzeża, nawet położenie słońca. Dodatkową pomocą mogą być obiekty sztuczne, stworzone przez człowieka. Naturalnymi drogowskazami są drogi, tory kolejowe, charakterystyczne budynki, maszty. W połączeniu z kompasem, możemy bardzo dokładnie nawigować, zwłaszcza w znanym terenie. W mniej znanym, odszukanie charakterystycznego punktu krajobrazu, pozwala odszukać go na mapie i określić nasze położenie. A następnie wytyczyć potrzebny kurs. Istnieje jednak poważne ryzyko, że pomylimy ze sobą dwa podobne punkty. Drogi są do siebie podobne, tory kolejowe są praktycznie identyczne, a góry mogą się mylić. W dodatku świat widoczny z góry wygląda inaczej niż dołu i zmienia się razem ze zmianą naszej wysokości lotu. Wszystko to niestety wpływa na wynik ostateczny.